Zamówiłam w pewnym sklepie internetowym spódnicę. Po wybraniu fasonu, zaznaczyłam automatycznie rozmiar S. Dla czystej formalności postanowiłam sprawdzić wymiary. Początkowo nie zrobiły na mnie specjalnego wrażenia, aż do momentu, gdy wzięłam metr krawiecki, co by sprawdzić ile tam u mnie. Gdyby była to scena z filmu, to na pewno teraz zrobiliby zbliżenie na moje wytrzeszczone oczy i podłożyli muzykę z "Psychozy" (https://www.youtube.com/watch?v=0WtDmbr9xyY 1:09 polecam odsłuchać). Ani S, ani M, ale....L?! Jasny gwint, jakim cudem? Jeszcze ostatnim razem, gdy się mierzyłam byłam lekka jak piórko. Z tym, że ten ostatni raz mógł być jakieś dwa lata temu.
Nie wierząc osiągniętemu w talii wynikowi, odmierzyłam ile tam będzie w spódnicy w rozmiarze M i obwinęłam się znowu metrem. Okej, wciągnę brzuch i emka będzie jak ulał. I wtedy naszła mnie myśl, że jednak trzeba coś ze sobą zrobić. Pojawiło się jednak wiele konfliktowych zagadnień, z czego najważniejsze, to: Jaką formę aktywności wybrać? W domu odpada, bo się nie zmotywuję. Głupie to cholernie, ale pewnie dopiero jak mi karnet z fitnessu walnie po portfelu, to zacznę uczęszczać regularnie. W takim razie, może na świeżym powietrzu? Spacery odpadają, bo za dużo czasu (którego nie mam), a za mały efekt. Poza tym jak raz z Mężem zapoczątkowaliśmy niby taki regularny cykl, to po drodze wstąpiliśmy na fryty z ketchupem, a do domu przytachaliśmy po wuzetce i cieście z galaretką. Bieganie, to rzecz z góry skreślona. Ostatni raz, gdy mi się to zdarzyło, byłam jeszcze w liceum - wrzuciłam drugi bieg w nogach, żeby złapać odjeżdżający autobus, po czym wyrżnęłam na lodzie, w kozaczkach na obcasie, a pan kierowca zaśmiał się głęboko i odjechał. Czekałam 40 min na kolejny pojazd komunikacji miejskiej, a następnie szłam przez całe miasto z rozerwanymi rajstopami i krwawiącym kolanem - ot taka stylizacja na pannę lekkich obyczajów. To definitywnie zabiło moją duszę maratończyka. Ostatnio przez myśl przeszedł mi basen. Odkopałam już nawet strój jednoczęściowy, po czym zniechęcił mnie znajomy, który złapał ostatnio w ten sposób nieprzyjemną chorobę skóry. Do tego musiałabym regularnie golić nogi. Fitness - tu pojawia się problem, że najzwyklej w świecie się wstydzę. Teraz włącza mi się syndrom szkoły podstawowej, w której wszędzie biegasz z ulubioną koleżanką za rękę i chichoczesz po kątach, ale na samą myśl uczestnictwa w takich zajęciach, odczuwam psychiczny dyskomfort. Że nie ogarnę ruchów, tępa, że po piętnastu minutach (jak zwykle) dostanę zadyszki, tachykardii i będę błagać o eutanazję, a ludzie w koło będą patrzeć. Jako ostatnia pozostała siłownia. Zdrowy tryb życia, ćwiczenia i ogólne bycie FIT stało się bardzo modne. Super, promujmy to, szczególnie, że żyjemy w kraju, w którym prawidłową masę ciała przekroczyło już ponad 52% osób. Zaczęłam podpatrywać wśród znajomych osoby (oczywiście głównie kobiety), które regularnie "pakują" i znalazłam powody, które wykluczają mnie z grona osób, które mogłyby uczęszczać na siłkę, a mianowicie:

Chyba pozostanie mi rowerek stacjonarny u Teściowej.

PS. Spódnica przyszła. Emka za duża. Rozmiarze duże S witaj ponownie w domu! Żegnaj aktywności fizyczna.

PS2. Motywacja pilnie poszukiwana.
 
 Photo: iqkartka.pl