Każdy „wpis”, który zaczynam tworzyć w Wordzie, jest długi czas niedokończony. Tak jak i ten. Bo albo nie ma początku, albo pointy, albo skończył mi się humor, który pociągnąłby dalej temat. Dzisiaj jednak nie o tym, tylko o gównianych dniach (i Trójmieście).
Najgorsze są te bez (teoretycznie) wyraźnego powodu. Bo przecież usprawiedliwieni są Ci, którzy akurat dziś wjechali w drugi samochód na światłach, dostali w pracy wypowiedzenie czy zgubili ostatnią stówkę. Oni mogą i jest to w pełnie uzasadnione. W najgorszej sytuacji są Ci, u których na pozór wszystko jest okej. Czas biegnie jak zwykle, bez specjalnych amplitud. Nie wpieniła Cię sąsiadka ani listonosz, nawet teściowa. Mąż nie kazał Ci zmywać garów ani robić obiadu. Nie odniosłaś poważnego uszczerbku na zdrowiu ani nie straciłaś nikogo bliskiego. A jednak ten dzień był na tyle chujowy (mam nadzieję, że nie przeczyta tego nigdy moja Teściowa), że klepiesz ten usprawiedliwiający Cię post. Przychodzą takie dni, że jestem po prostu zmęczona. Jednak nie tak fizycznie (tak to jestem codziennie). Mam ciężką głowę, nie mogę zebrać myśli, czuję jakby mój mózg nie przyswajał informacji. Zwykle przytrafia mu się to w dni, w którym powinien być w ponadprzeciętnej formie. Marzę wtedy jednak, by opatulić się kocem, otworzyć sobie szampana Martini i obejrzeć film z Audrey. I Ci, którzy nie mogą tego zrobić, są równie usprawiedliwieni wobec gównianych dni jak Ci, którym uciekł tramwaj i oblali się kawą ze Starbucksa, na którą odżałowali te pieprzone dziesięć pięćdziesiąt. I gdy wszystko skumulowało Nam się w całość, postanowiliśmy uciec nad morze.